بیماری کرون در کودکان و نوجوانان و روش های درمان خانگی و جراحی آن

بیماری کرون یک بیماری جدی و مزمن در سیستم گوارشی است. مزمن به این معنی است که این بیماری طولانی مدت و پایدار است، معمولاً در تمام طول عمر باقی خواهد ماند. در بیماری کرون روده‌ی بزرگ، کوچک یا هر دو ملتهب و زخمی می‌شود. دیواره‌ها و پوشش‌های مناطق آسیب دیده قرمز و ملتهب شده و منجر به زخم و خونریزی خواهد شد. بیماری کرون (CD) یک نوع از بیماری التهابی روده (IBD) است که در یک یا چند قسمت از روده یا سیستم گوارش کودک ایجاد می‌شود. در واقع بیماری کرون در کنار کولیت اولسراتیو ، یکی از گروه‌های بیماری شناخته شده در بیماری التهابی روده (IBD) است. بیماری کرون یک بیماری مزمن، اما بسیار قابل کنترل است. در حالی‌که بیماری کرون بیشتر در بزرگسالان جوان تشخیص داده می‌شود، بر کودکان نیز تأثیر می‌گذارد.
بیماری کرون معمولاً بر روی قسمت پایین روده‌ی کوچک که ایلئوم نامیده می‌شود، اثر می‌گذارد. این بیماری می‌تواند بر روی هر قسمت از دستگاه گوارش، از جمله مری، معده، دوازدهه، آپاندیس، روده‌ی بزرگ رخ دهد. حتی می‌تواند در دهان ایجاد شود. بیماری کرون گاهی با اشاره به التهاب در بخشی از روده که تحت تأثیر قرار می‌گیرد، نام‌گذاری می‌شود. بیماری کرون در هر سنی ممکن است ظاهر شود، اما اغلب در افراد بین ۱۳ تا ۳۰ ساله تشخیص داده می‌شود. در حالی که بیماری کرون باعث مشکلات بسیاری برای افراد در تمام سنین می‌شود، می‌تواند چالش‌های ویژه‌ای برای کودکان و نوجوانان ایجاد کند. علاوه بر نشانه‌های مزاحم و اغلب دردناک، بیماری کرون می‌تواند رشد را کند، استخوان‌ها را ضعیف و بلوغ را به تأخیر اندازد. علائم بیماری کرون ممکن است گاهی اوقات کودک را از شرکت در فعالیت‌های لذت بخش منع کند. مسائل احساسی و روحی زندگی با بیماری مزمن کرون می‌تواند برای کودکان و نوجوانان دشوار باشد. بیماری کرون همچنین می‌تواند عملکرد طبیعی روده را به روش‌های مختلفی مختل کند. بافت روده ممکن است دچار آسیب‌های شود که عبارت‌اند از:

• ضخیم شدن دیواره منجر به ایجاد انسداد در داخل روده؛
•  ایجاد زخم در لایه‌های عمیق دیواره‌ی روده؛
•  از دست رفتن توانایی جذب مواد مغذی از غذاهای هضم شده به ویژه در ایلئوم که در آن ویتامین B12 و اسیدهای صفراوی جذب می‌شوند؛
•  ایجاد فضاهای غیر طبیعی ( فیستول ) از یک قسمت روده به قسمت دیگر یا از روده به بافت‌های مجاور؛

علائم بیماری کرون در کودکان و نوجوانان

علائم بیماری کرون در کودکان و نوجوانان ممکن است خفیف یا شدید باشد. اکثر کودکان مبتلا به این بیماری التهاب قسمت پایین بدن را نشان می‌دهند. بیش از نیمی از این کودکان همچنین دارای التهاب در بخش‌های مختلف روده هستند. بعضی از کودکان فقط التهاب روده دارند. بعضی‌ها التهاب را در اطراف روده‌ی کوچک، عمدتاً در قسمت وسط jejunum و ileum نشان می‌دهند. تعداد بسیار کمی فقط در معده و قسمت بالای روده کوچک التهاب دارند. شایع‌ترین علایم بیماری کرون بر حسب محل درگیری عبارتند از:

• روده‌ی کوچک: اسهال آبدار، درد شکمی، تهوع، استفراغ، کاهش وزن، کاهش اشتها و رشد آهسته. رشد تأخیری ممکن است چندین سال قبل از علائم دیگر باشد. اغلب علائم بسیار ظریف هستند؛
• کولون: اسهال، خونریزی همراه با موکوس، درد کمر، فوریت دفع (حرکت روده)؛
• آنوس یا رکتوم: دفع دردناک، خونریزی رکتال، درد رکتوم؛

کودکان و نوجوانان مبتلا به بیماری کرون دارای دوره‌ای از علائم شدید و پس از آن دوره‌های بدون نشانه هستند. دوره‌ای بدون علائم می‌تواند هفته‌ها یا سال‌ها ادامه یابد. هیچ راهی برای تشخیص زمان بهبودی یا بازگشت آن وجود ندارد. نشانه های دیگر می‌توانند بسته به عوارض مربوط به بیماری ایجاد شوند. به عنوان مثال، فردی با فیستول در ناحیه‌ی مقعد ممکن است درد و تخلیه ترشحات رکتوم داشته باشد. عوارض بیماری کرون می‌تواند منجر به مشکلات جدی در روده و جاهای دیگر بدن شود. این عوارض اغلب این علائم را ایجاد می‌کنند.

• ناتوانی: افراد مبتلا به بیماری کرون اغلب دچار کمبود تغذیه‌ای هستند. این به دلایل متعددی از جمله اشتهای بد، اجتناب از خوردن به دلیل درد یا ناراحتی و جذب ضعیف مواد مغذی توسط روده‌ی آسیب دیده رخ می‌دهد.
• کم خونی: علائم کم خونی (کمبود گلبول قرمز کم) شامل خستگی، احساس ناراحتی و ضعف است. خونریزی روده‌ای می‌تواند باعث کم خونی شود. آهن که برای تولید گلبول‌های قرمز لازم است، نیز توسط روده‌ی آسیب دیده جذب نمی‌شود.
• آسیب روده: آسیب به دیواره روده می‌تواند منجر به توسعه آبسه، انسداد، سوراخ شدن (سوراخ در دیواره) و فیستول شود. گاهی اوقات بچه‌ها آبسه‌ها و فیستول‌ها را در اطراف حنجره ایجاد می‌کنند. این ممکن است اولین علامت بیماری کرون در کودکان باشد.
• سرطان کولون: خطر ابتلا به سرطان روده‌ی بزرگ در افراد مبتلا به کرون افزایش می‌یابد. سرطان معمولاً سال‌ها پس از شروع بیماری کرون شروع می‌شود.

بسیاری از افراد مبتلا به بیماری کرون دارای حداقل یکی از علائم بیماری در خارج از روده هستند.

• مشکلات رشد و توسعه: رشد و تکامل جنسی تأخیری و یا بلوغ دیررس از مشکلات رایج در کودکان و نوجوانان مبتلا به بیماری کرون است. محققین بر این باورند که این مشکلات عمدتاً به خاطر فقر تغذیه‌ای است.
• آرتروز: درد مفاصل شایع‌ترین تظاهر بیماری کرون در خارج از روده است. معمولاً می‌آید و می رود و مفاصل را تغییر می‌دهد. این مورد اغلب در مفاصل بزرگ باسن و پا و در ستون فقرات اتفاق می‌افتد.
• مشکلات پوستی: شایع‌ترین علامت پوستی که در بیماری کرون مشاهده می‌شود، اریتماتوز ندوموس است که شامل برانگیختن و قرمزی است. این وضعیت در کودکان کمتر از بزرگسالان رخ می‌دهد.
• زخم دهان: زخم‌های دهان دردناک ممکن است در طوفان بیماری رخ دهد. گاهی اوقات آنها اولین علامت بیماری هستند.
• مشکلات چشم: قسمت‌های مختلف چشم می‌توانند باعث تحریک، التهاب و دردناک شوند. در برخی موارد، این مورد می‌تواند بینایی را مختل کند.
• مشکلات ادراری: بیماری کرون می‌تواند مشکلاتی در کلیه ها (سنگ‌ها) و مثانه (مثلا عفونت ادراری) ایجاد کند. این اغلب ناشی از عدم تعادل شیمیایی مربوط به تغذیه و جذب بدن است.
• بیماری کبد و کیسه صفرا: مشکلات مختلف کبد و کیسه صفرا در افراد مبتلا به بیماری کرون، از جمله هپاتیت، کبد چرب، سنگ صفراوی و التهاب مجاری صفراوی رخ می‌دهد. در بعضی موارد، این‌ها به سبب عوارض جانبی درمان ایجاد می‌شوند، نه خود بیماری.
• لخته شدن خون غیر طبیعی: افرادی که دارای بیماری کرون هستند، در معرض خطر بیشتر لخته شدن خون در رگ‌های خونی هستند.
• عوارض جانبی مرتبط با درمان: داروهای قوی برای کنترل بیماری کرون ممکن است بر سیستم‌های بدن مانند کبد، کیسه صفرا، پانکراس، ریه‌ها، قلب و سیستم عصبی تأثیر بگذارد. علائم داروها متفاوت است.

باید توجه داشت که برخی علائم در کودکان مانند خونریزی مستقیم یا درد شدید در شکم یا رکتوم، اسهال مداوم یا مکرر، استفراغ، کاهش وزن غیر قابل توضیح، خستگی، درد مفاصل، رشد ناگهانی و تأخیر بلوغ نیاز به مراقبت پزشکی فوری و ارزیابی حرفه‌ای دارد.

علت بیماری کرون در کودکان و نوجوانان

علت بیماری کرون شناخته شده نیست. این احتمال وجود دارد که کرون یک بیماری ارثی باشد که باعث پاسخ غیر طبیعی سیستم ایمنی بدن در دستگاه گوارش شود. افراد مبتلا به بیماری کرون بیشتر احتمال دارد بیماری خود را توسعه دهند. افرادی نژاد یهودی نیز در معرض خطر بیشتری قرار دارند. رژیم غذایی و استرس باعث بیماری کرون نمی‌شود. آن‌ها می‌توانند نشانه‌ها را بدتر کنند، اما علت این بیماری نیستند. ما دقیقاً نمی‌دانیم که بیماری کرون چیست. ظاهراً رویداد ناشناخته باعث تغییر واکنش ایمنی در فرد حساس از نظر ژنتیکی می‌شود. این پاسخ ایمنی غیر طبیعی منجر به التهاب در روده‌ها می‌شود. اختلالات ایمنی مختلف در افراد مبتلا به بیماری کرون معمول است. در برخی افراد، این بیماری در خانواده اتفاق می‌افتد. این مورد به خصوص در افرادی که در سن جوان‌تر مبتلا می‌شوند، وجود دارد. چندین ژن به این بیماری مرتبط هستند، اما هیچ روش مشخصی برای این که چگونه این ژن‌ها باعث ایجاد بیماری شوند، وجود ندارد. جهش در یک ژن، به نام CARD15، در درصد قابل توجهی از افراد مبتلا به بیماری کرون وجود دارد. با این حال، این ژن نیز اغلب در افراد سالم وجود دارد که هرگز این بیماری را توسعه نمی‌دهند. باکتری‌هایی که به طور طبیعی در روده‌ها (یا بعضی از باکتری‌ها یا ویروس‌های دیگر) زندگی می‌کنند، ممکن است نقش مهمی در شروع بیماری داشته باشند. متأسفانه هیچ راهی برای جلوگیری از بیماری کرون نیز وجود ندارد.

تشخیص بیماری کرون در کودکان و نوجوانان

در کودکان و نوجوانان نیز همانند بزرگسالان ابتدا پزشک سوابق خانوادگی و پزشکی فرد را بررسی نموده و سپس تست‌هایی را برای تشخیص نهایی درخواست می‌کند. البته این والدین هستند که بیشتر پاسخ‌گوی برخی سؤالات پزشک خواهند بود، این سؤالات عبارت‌اند از:

• ⦁ علائم کودک و چگونگی شروع آن‌ها؛
• ⦁ مشکلات پزشکی فعلی و گذشته کودک و سایر اعضای خانواده؛
• ⦁ داروهای مصرفی کنونی و گذشته کودک؛
• ⦁ رژیم غذایی؛
• ⦁ عادت‌ها و سبک زندگی.

معاینه فیزیکی شامل لمس دقیق شکم و احتمالاً رکتوم است. رشد فیزیکی و رشد جنسی کودک نیز بررسی خواهد شد. همان طور که در مقالات قبلی گفته شد، تست‌ها شامل آندوسکوپی (مانند کولونوسکوپی یا سیگموئیدوسکوپی)، آزمایش خون به منظور بررسی کم خونی یا تعداد گلبول‌های سفید خون و باریم انما است که در کودکان کمی با سختی انجام خواهد شد. هیچ آزمایش وجود ندارد که بتواند از ابتلای کودک به بیماری کرون کاملاً مطمئن شود. آزمایش خون ممکن است به دنبال شواهدی از بیماری مانند التهاب، کم خونی یا کمبودهای تغذیه‌ای درخواست شود. نمونه مدفوع ممکن است به منظور بررسی خون یا علائم عفونت بررسی شود.
مطالعات تصویربرداری می‌تواند کودک را برای تشخیص میزان بیماری و عوارض ممکن تحت بررسی قرار دهد. مطالعات کنتراست باریم در تعیین ماهیت، توزیع و شدت بیماری بسیار مفید است. ماده‌ی کنتراس باریم اجازه می‌دهد تا روده ها بهتر توسط اشعه ایکس بررسی شود.
باریم انما همانند مطالعات کنتراست باریم در دستگاه گوارش فوقانی است، اما باریم از داخل مجرای معده به داخل مجرای رکتوم وارد می‌شود. این آزمایش گاهی اوقات برای بررسی درگیری کولون و رکتوم مورد استفاده قرار می‌گیرد.
سی تی اسکن یا در بعضی موارد سونوگرافی در ارزیابی عوارض خارج از روده مانند فیستول، آبسه مقعدی یا ناهنجاری‌های کبدی، مجرای صفراوی یا کلیه مفید است، ممکن است در مواردی MRI به جای آن استفاده شود. اسکن گلبول‌های سفید خون دارای برچسب رادیونوکلئید می‌تواند در تعیین موقعیت و میزان شدت بیماری مورد استفاده بسیار مفید باشد.
آندوسکوپی همیشه برای تشخیص قطعی ضروری است. آندوسکوپی شامل قرار دادن یک لوله نازک با یک نور و یک دوربین کوچک در انتها برای مشاهده حفره و لوله‌ی گوارشی است. دوربین تصاویری از داخل اندام را به طوری که پزشک بتواند التهاب و یا خونریزی و یا علائم دیگر بیماری را مشاهده کند، ارائه می‌کند. هر دو قسمت بالا و پایین دستگاه گوارش را می‌توان از طریق آندوسکوپی بررسی کرد. آندوسکوپی بخش پایین دستگاه گوارش کولونوسکوپی نامیده می‌شود. آندوسکوپی دستگاه گوارش فوقانی معمولاً آندوسکوپی بالایی است. در هر دو مورد، پزشک می‌تواند از آندوسکوپ برای بیوپسی استفاده کند. بیوپسی یک نمونه کوچک بافتی است که از پوشش سطحی در داخل دستگاه گوارش گرفته شده است. این بافت‌ها تحت یک میکروسکوپ توسط متخصص آسیب‌شناسی (دکتر متخصص در تشخیص بیماری‌ها با بررسی بافت‌ها و سلول‌ها) مورد بررسی قرار می‌گیرند.

 مدیریت درمان بیماری کرون در کودکان و نوجوانان

هیچ درمانی برای بیماری کرون وجود ندارد. با این حال، برنامه‌ی درمان مناسب می‌تواند علائم را با تغییرات دارو و تغییر سبک زندگی به حداقل برساند یا از بین ببرد. این بیماری می‌تواند طی چند ماه تا حتی سال‌ها به دوره‌های طولانی بدون علائم تبدیل شود.
اهداف کلی برای درمان کودکان مبتلا به بیماری کرون شامل دستیابی به بهترین کنترل ممکن از بیماری با کمترین و خفیف‌ترین عوارض جانبی درمان، رشد از طریق تغذیه مناسب و اجازه‌ی زندگی عادی، مدرسه، ورزش، و فعالیت‌های دیگر برای کودک است. یک کودک مبتلا به بیماری کرون بایستی با یک تیم کارشناسان متشکل از یک متخصص مراقبت‌های اولیه بهداشتی، متخصص گوارش، متخصص تغذیه، پرستار و یک روانشناس یا مشاور و سایر حرفه‌ها در صورت نیاز درمان شود. عامل مهم در مدیریت مؤفقیت آمیز این بیماری، تمایل خانواده به مشارکت و همکاری با تیم است.
درمان بیماری کرون بستگی به شدت و محل درگیری لوله‌ی گوارش دارد. گاهی اوقات بیماری ممکن است به خودی خود به صورت موقت بهبود یابد. بنابراین همیشه نمی‌توان تعیین کرد که یک درمان خاص مؤثر بوده است. هنگامی که بیماری کرون فعال است، درمان با هدف کنترل التهاب، اصلاح کمبودهای تغذیه‌ای و کاهش علائم مانند درد، اسهال و تب انجام می‌شود.
به طور کلی، داروها اولین گام در درمان بیماری کرون در کودکان و نوجوانان هستند. بعضی از این داروها شامل داروهای ضد التهاب، آنتی‌بیوتیک و داروهای سرکوب کننده ایمنی (از جمله کورتیکواستروئیدها) می‌باشند. برای آن افراد که دارای کمبودهای تغذیه‌ای هستند، مکمل‌های غذایی و ویتامین‌ها اغلب تجویز می‌شوند. همچنین برخی مطالعات در زمینه اصلاح رژیم غذایی شامل رژیم غذایی مایع وجود دارد. گاهی اوقات داروها نمی‌توانند کنترل بیماری کرون را حفظ کنند. در این موارد، گاهی جراحی برای حذف بخشی از روده لازم است. با این حال، این بیماری اغلب در ناحیه‌ی نزدیک به جایی که قسمت التهاب آن برداشته می شود، عود می‌کند. کودکان و نوجوانان باید به طور منظم ورزش کنند و یک رژیم غذایی سالم بخورند. افراد مبتلا به این بیماری معمولاً قادر به زندگی سالم و فعال هستند. اکثر کودکان مبتلا به بیماری کرون قادر به شرکت در مدرسه هستند و در فعالیت‌های ورزشی و روزمره شرکت می‌کنند، در صورتی که بیماری درمان و مدیریت شود.

درمان خانگی بیماری کرون در کودکان و نوجوانان

هر رژیم مراقبت از خود باید بر اساس دستورالعمل‌های تیم پزشکی باشد. والدین و مراقبان می‌توانند با یادگیری همه چیز در مورد بیماری کرون به کودک خود کمک کنند، درک چگونگی تأثیر بیماری بر کودک، حمایت، تشویق و ایجاد اطمینان در کودک، به او کمک می‌کند. کودکانی که به اندازه کافی سالم هستند باید تشویق شوند که در مورد بیماری خود یاد بگیرند و در تصمیم‌گیری در مورد مراقبت‌های خود شرکت کنند. والدین و مراقبین نیز نقش مهمی در ایجاد اطمینان دارند تا کودک تمام درمان‌های پزشکی را به دقت انجام دهد و تغذیه مناسب داشته باشد.
رژیم غذایی مخصوصی برای کودکان مبتلا به کرون مورد نیاز نیست. تنها قاعده این است که باید از هر گونه مواد غذایی که موجب بدتر شدن علائم می‌شود، خودداری شود. این مواد غذایی از فرد به فرد دیگر متفاوت است، اما غذاهایی که برای بسیاری از مردم ایجاد مشکل می‌کنند شامل شیر و دیگر محصولات لبنی، غذاهای تند و غذاهای پرچرب هستند. بیماران باید از غذاهای سخت هضم از قبیل سبزیجات غیر قابل پخت، پاپ کورن، دانه‌ها و آجیل از آن‌جا که می‌توانند روده را مسدود کنند، اجتناب کنند.
کودکان و نوجوانان مبتلا به بیماری کرون بایستی تا حد امکان فعال باشند. نیازی به محدود کردن فعالیت بدنی کودک نیست. تنها استثناء این است که کودکان مبتلا به پوکی استخوان یا در حال مصرف طولانی مدت استروئید، از آنجا که استخوان‌های آنها ممکن است راحت‌تر از حد معمول شکسته شوند، از ورزش‌های سخت و تماسی اجتناب کنند.
نباید بدون اطلاع و نظر پزشک مکمل یا ویتامین و مواد معدنی به کودک داده شود. در مورد مصرف داروهای بدون نسخه کودک نیز مانند داروهای اسهال، داروهای ضد درد، داروهای ضد تب، داروهای سرفه باید از پزشک معالج سؤال شود.

دارودرمانی بیماری کرون در کودکان و نوجوانان

در حال حاضر هیچ درمانی برای بیماری کرون وجود ندارد. هدف از درمان کنترل بیماری به وسیله‌ی به حداقل رساندن تعداد و شدت عود، القاء و حفظ رهایی از بیماری و جلوگیری از عوارض آن است. درمان‌های دارویی، بیولوژیکی و تغذیه‌ای پایه‌های درمان هستند، اما درمان باید برای هر فرد به صورت خاص طراحی شود. داروهای زیر در کودکان مبتلا به بیماری کرون بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرند. متأسفانه بسیاری از این موارد به ویژه برای کودکان تهیه نشده است و ممکن است برای تنظیم دوز و برنامه مناسب برای هر کودک زمان لازم باشد.

• آمینوسالیسیلات: این گروه از داروهای حاوی آمینواسلیکلیک اسید است. این داروها به آسپرین مربوط بوده و دارای اثرات ضد التهابی مشابهی هستند. آنها علائم را کاهش می‌دهند و در بسیاری از موارد در بیماری کرون ملایم یا متوسط ​​مؤفقیت‌آمیز هستند. آنها به دلیل عوارض جانبی نسبتاً خفیف معمولاً اولین انتخاب درمانی در کودکان هستند. بعضی از فرم‌های جدیدتر این داروها فقط برای روده‌ی کوچک کار می‌کند. این امر به دارو اجازه می‌دهد تا تنها بافت آسیب دیده و با اجتناب از بافت‌های سالم و کاهش عوارض جانبی را هدف قرار دهد. فرم‌های انما و شیاف برای کودکان مبتلا به بیماری روده‌ی کوچک و رکتوم موجود است. این داروها شامل ماسالامین Asacol، Pentasa، Canasa، Balsalazide (Colazal)، سولفاسالازین (Azulfidine) و Olsalazine (Dipentum) است.
• آنتی‌بیوتیک‌ها: درمان با برخی از آنتی‌بیوتیک‌ها در برخی از کودکان مبتلا به بیماری کرون ملایم و متوسط، مخصوصاً کسانی که بیماری کولون پایین، رکتوم و یا انسداد دارند، مفید است. نمونه‌هایی از آن‌ها شامل مترونیدازول (Flagyl) و سیپروفلوکساسین (Cipro) هستند.
• کورتیکواستروئیدها: آن‌ها داروهای قوی هستند که سیستم ایمنی را سرکوب می‌کنند و التهاب را کاهش می‌دهند. کورتیکواستروئیدها معمولاً انتخاب اول درمان نیستند، زیرا آن‌ها عوارض جانبی فراوانی از جمله سرکوب رشد دارند. آن‌ها برای موارد شدید بیماری مناسب هستند. در کودکان، به طور معمول به مدت کوتاهی برای کنترل یک وضعیت شدید بیماری داده می‌شوند. آن‌ها معمولاً به جای آمینوسالیسیلات قرار می‌گیرند. در برخی موارد تنها کورتیکواستروئیدها می‌توانند این بیماری را کنترل کنند. کودکان مبتلا به “بیماری وابسته به استروئید” باید این داروها را به طور منظم در دوزهای کوچک مصرف کنند. نمونه‌های آن شامل پردنیزون (دلتاسون، اوراسون)، متیل پردنیزولون، (Solu-Medrol)، بودزونید (Entocort) و هیدروکورتیزون رکتال (Cortenema) است.
• ایمونومولاتور: این داروها با سرکوب سیستم ایمنی بدن مانع از پاسخ ایمنی می‌شوند. آنها معمولاً به دلیل عوارض جانبی انتخاب اول درمان نیستند، اما در کودکان و نوجوانانی که دارای بیماری شدید هستند، ترجیح داده می‌شوند. آن‌ها اغلب برای درمان بیماری و بیماری وابسته به استروئید مورد استفاده قرار می‌گیرند که با استروئیدها بهتر نمی‌شود. این داروها می‌توانند علائم را کاهش دهند، بهبودی را حفظ کنند. مرکاپتوپرین، آزاتیوپرین و متوترکسات از جمله آن‌ها هستند.
• بیولوژیک: درمان‌های بیولوژیک برای مبارزه با بیمار‌ی یا افزایش پروسه‌های طبیعی بدن هستند. دانشمندان در حال یافتن راه‌هایی برای استفاده از سیستم ایمنی طبیعی بدن برای مبارزه با التهاب بیماری کرون هستند. یکی از مهمترین درمان‌های جدید، عملکرد فاکتور ایمنی با عامل فاکتور ناباروری تومور آلفا است که ممکن است التهاب در بیماری کرون را افزایش دهد. این عوامل برای درمان بیماری‌های فعال و فیستول مورد استفاده قرار می‌گیرند. این‌ها به طور معمول به صورت داخل وریدی داده می‌شوند، اگر چه داروهای جدیدتر می‌توانند در خانه به صورت زیر پوستی تجویز شوند. نمونه‌هایی از آن شامل انفلایسیماب (ریمیکاد) و آدالیموآب (هومیرا) است.
• درمان تغذیه‌ای یکی دیگر از بخش‌های مهم درمان بیماری کرون است. کودکان مبتلا به بیماری کرون به درمان مناسب و تغذیه مناسب نیاز دارند. درمان دقیق کمبودهای تغذیه‌ای بستگی به وضعیت خاص دارد و باید برای هر کودک فردی انتخاب باشد. مراقبین بهداشتی کودک می‌توانند توصیه‌هایی ارائه دهند. والدین و مراقبان ممکن است بخواهند با یک متخصص تغذیه مشورت کنند تا یک طرح برای رسیدگی به نیازهای تغذیه کودک را طراحی کنند. رژیم با کالری بالا و متعادل، ایده آل است، اما بسیاری از کودکان مبتلا به بیماری کرون نمی‌توانند به اندازه کافی غذا بخورند تا تمام نیازهای تغذیه خود را تأمین کنند.

گزینه‌های دیگر درمان شامل فرمول‌های کالری بالا و مکمل‌های دیگر است. تغذیه مداوم از طریق یک لوله نازا گاستریک (که از طریق بینی به معده می رسد)، لوله گاستروستومی (که از طریق پوست به داخل معده منتقل می شود) یا به طور معمول تزریق وریدی می‌تواند به عنوان درمان مؤثر بیماری کرون اجرا شود، در نتیجه کاهش التهاب و فعالیت‌های بیماری کمتر و همچنین رشد بهبود می‌یابد.

درمان جراحی بیماری کرون در کودکان و نوجوانان

معمولاً جراحی زمانی که درمان پزشکی شکست خورده و عوارض ایجاد می‌شود، در نظر گرفته می‌شود. در چنین مواردی نارسایی رشدی، انسداد، آبسه مقعدی، فیستول، خونریزی و سوراخ‌شدگی روده همه نشان دهنده الزام جراحی است. عمل معمول این است که بخشی از روده (رزکسیون) را بریده یا قسمت باریک روده (stricturoplasty) را گشاد ‌کنند. با این حال، از آن‌جا که بیماری کرون اغلب پس از جراحی، دوباره باز می‌گردد، جراحی به عنوان درمان در نظر گرفته نمی‌شود.

چشم انداز کودک یا نوجوان مبتلا به بیماری کرون

کودک یا نوجوان مبتلا به بیماری کرون باید با تیم مراقبت‌های بهداشتی خود به طور مرتب دیدار کند. هدف از این بازدیدها کاهش علائم، دستیابی به بهبودی و حفظ آن و جلوگیری از عوارض احتمالی بیماری است. این بازدیدها به تیم اجازه می‌دهد تا علائم فرد را کنترل کنند، عوارض جانبی را بررسی کنند و در صورت لزوم درمان را تنظیم کنند. این بازدیدها همچنین اجازه می‌دهند، والدین هرگونه مشکل را به تیم مراقبت از کودک بفرستند. هر گونه مشکلات عاطفی و رفتاری و همچنین هر گونه مشکلات فیزیکی باید گزارش شود.
بیماری کرون معمولاً می‌تواند به صورت سرپایی مدیریت شود. کودکان و نوجوانان مبتلا به این بیماری به طور معمول در بیمارستان بستری نمی‌شوند. بستری شدن در بیمارستان در صورت هر گونه احتمال عارضه جدی (انسداد، سوراخ شدگی، آبسه، خونریزی) یا نیاز به داروهای وریدی در یک وضعیت شدید بیماری لازم است.
بیماری کرون یک بیماری جدی است که ممکن است تأثیر زیادی بر زندگی یک کودک یا نوجوان داشته باشد. اما معمولاً این یک بیماری کشنده نیست و با درمان و حمایت مناسب، اکثر کودکان به خوبی عمل می‌کنند و می‌توانند در مدرسه و در ورزش و فعالیت‌های روزانه شرکت کنند.

گروه‌های حمایت و مشاوره برای کودک و نوجوان مبتلا به بیماری کرون و خانواده آنان

زندگی با اثرات بیماری کرون می‌تواند دشوار باشد. گاهی اوقات ممکن است والدین یا فرزندتان ناامید شوند، حتی شاید عصبانی یا ناراحت باشند. اغلب اوقات می‌توان به شخصی کمک کرد که در مورد وضعیت خود صحبت کند. گروه‌های پشتیبانی شامل افرادی هستند که در وضعیت مشابهی قرار دارند. آنها اطمینان، انگیزه را برای این افراد فرآهم می‌کنند. آن‌ها کمک می‌کنند تا خانواده و بیماران متوجه شوند که وضعیت‌شان منحصر به فرد نیست. آن‌ها همچنین راهنمایی‌های عملی در مقابله با این اختلال را ارائه می‌دهند. گروه‌های پشتیبانی برای والدین، خواهر و برادر و فرزند مبتلا به بیماری کرون، به ویژه نوجوانان، ارزشمند هستند.
می‌توان با گروه‌های پشتیبانی از طریق ملاقات شخصی، تلفن و یا اینترنتی ارتباط برقرار کرد. برای پیدا کردن یک گروه پشتیبانی مناسب می‌توان از ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی یا جست و‌جوی اینترنتی کمک گرفت.