تشخيص آپانديسيت

تشخیص آپاندیسیت می‌تواند به سبب داشتن علایم اغلب مبهم و یا بسیار شبیه به سایر بیماری‌ها از جمله مشکلات کیسه صفرا، عفونت مثانه یا عفونت ادراری، بیماری کرون، گاستروانتریت، سندرم روده‌ی تحریک‌پذیر (IBS)، یبوست، عفونت روده و مشکلات تخمدان بسیار مشکل است، مگر اینکه علایم معمولی داشته باشید که فقط در حدود نیمی از موارد وجود دارد. در صورت معمولی نبودن علایم بیمار ممکن است آزمایش‌های بیشتری در بیمارستان برای تأیید تشخیص و رفع سایر شرایط مشابه لازم باشد. تشخیص آپاندیسیت می تواند چالش برانگیز باشد. پزشک طی معاینه بالینی خود سؤالاتی درمورد علایم بیمار پرسیده و آزمایش‌های لازم را برای تشخیص بهتر بیماری فرد توصیه می‌کند. سؤالاتی که پزشک ممکن است به منظور تشخیص دقیق‌تر از بیمار مشکوک به آپاندیسیت بپرسد، عبارت‌اند از:

• درد شکمی از چه زمانی شروع شد؟
• آیا درد رفت و برگشتی است؟
• درد شما چقدر شدید است؟
• چه چیزی درد شما را افزایش می‌دهد؟
• چه چیزی درد شما را تسکین می‌دهد؟
• آیا تب دارید؟
• آیا احساس تهوع دارید؟
• چه علایم و نشانه‌های دیگری دارید؟

این آزمایشات معمولاً برای کمک به تشخیص آپاندیسیت استفاده می‌شوند که عبارت‌اند از:

• معاینه شکم برای تشخیص محل درد و التهاب: پزشک طی معاینه‌ی فیزیکی برای ارزیابی درد بیمار ممکن است، با دست خود فشار ملایمی بر ناحیه دردناک اعمال کند. هنگامی که فشار ناگهانی آزاد می شود، درد آپاندیسیت در اغلب موارد بدتر احساس می‌شود.
• آزمایش ادرار برای بررسی از نظر عفونت مجاری ادراری و سنگ کلیه: آزمایش ادرار یک بررسی میکروسکوپی از نمونه‌ی ادرار است که در آن گلبول قرمز، گلبول‌های سفید و باکتری را در ادرار تشخیص می‌دهند. ادرار غیرطبیعی معمولاً هم زمان با التهاب یا سنگ در کلیه‌ها یا مثانه دیده می‌شود. نمونه ادرار هم زمان با بروز آپاندیسیت نیز می‌تواند غیر طبیعی باشد، زیرا آپاندیس در نزدیکی مثانه قرار دارد. اگر التهاب آپاندیسیت به اندازه کافی بزرگ باشد، می‌تواند به حفره‌ی رحم و مثانه پیش‌روی کرده و منجر به بروز ادرار غیر طبیعی شود. با این حال اکثر بیماران مبتلا به آپاندیسیت دارای ادرار طبیعی هستند. محققان نشان دادند که یک پروتئین قابل تشخیص در ادرار می‌تواند در نهایت به عنوان یک نشانگر زیست شناختی برای آپاندیسیت عمل کند.
• آزمایش خون برای بررسی مقابله دستگاه ایمنی بدن با عفونت: تعداد گلبول‌های سفید معمولاً با عفونت افزایش می‌یابد. اما تعداد آن‌ها در آپاندیسیت اولیه، قبل از شروع عفونت می‌تواند عادی باشد. متأسفانه آپاندیسیت تنها وضعیتی نیست که موجب افزایش تعداد گلبول‌های سفید خون می‌شود. تقریباً هر گونه عفونت یا التهاب باعث شمارش غیر طبیعی گلبول‌های سفید خون خواهد شد. بنابراین برای تشخیص آپاندیسیت نباید تنها یک عدد بالای گلبول سفید ملاک قرار گیرد.
• تصویربرداری اشعه ایکس شکم: تصویربرداری اشعه ایکس شکم می‌تواند قطعه مدفوع سخت شده انسدادی آپاندیس را تشخیص دهدکه ممکن است عامل آپاندیسیت باشد. این مورد به ویژه در کودکان صادق است. با این حال احتمال وجود بروز آپاندیسیت بدون این قطعه مدفوع نیز وجود دارد.
• سونوگرافی برای مشاهده التهاب آپاندیس و بررسی آبسه یا سایر عوارض: سونوگرافی یک روش بدون درد با استفاده از امواج صوتی برای ارائه تصاویر برای شناسایی ارگان‌ها در داخل بدن است. سونوگرافی ایمن‌ترین جایگزین به عنوان یک ابزار تشخیصی اولیه برای آپاندیسیت است. سونوگرافی می‌تواند آپاندیس بزرگ یا آبسه را شناسایی کند. با این وجود، آپاندیس تنها در نیمی از بیماران دیده می‌شود. آپاندیس سالم معمولاً با سونوگرافی قابل مشاهده نیست. سونوگرافی همچنین در زنان مفید است، زیرا می‌تواند شرایطی شامل بیماری التهابی لگنی، تخمدان‌ها، لوله‌های فالوپ و رحم را که می‌توانند آپاندیسیت را تقلید کند، رد کند.
• باریم انما: تنقیه باریم یک آزمایش همراه با تصویربرداری اشعه ایکس است که در آن باریم مایع به داخل روده وارد می‌شود تا کولون پر شود. این آزمایش می‌تواند التهاب در ناحیه آپاندیس و همچنین سایر مشکلات روده‌ای مشابه با علایم آپاندیسیت مانند بیماری کرون را رد کند.
• سی تی اسکن: در بیمارانی که باردار نیستند، سی تی اسکن از ناحیه آپاندیس در تشخیص آپاندیسیت، آبسه‌ و نیز حذف بیماری‌های دیگر در داخل شکم و لگن دارای علایم مشابه آپاندیسیت مفید و کاربردی است.
• معاینه‌ی رکتوم: پزشک طی معاینه‌ی انگشتی مقعد پس از پوشیدن دستکش و آغشته نمودن انگشت به ژل لغزنده، رکتوم و روده‌ی کوچک را بررسی می‌کند.
• لاپاراسکوپی: لاپاروسکوپی یک روش جراحی است که در آن یک لوله‌ی کوچک فیبر نوری با یک دوربین به داخل شکم از طریق یک سوراخ کوچک روی دیواره شکم وارد می‌‌شود. لاپاروسکوپی این امکان را می‌دهد تا تصویر مستقیم آپاندیس و همچنین سایر اعضای شکمی و لگن رؤیت شود. اگر طی لاپاروسکوپی آپاندیسیت یافت شود، می‌توان آن را به کمک لاپاروسکوپی برداشت. از معایب لاپاروسکوپی در مقایسه با سونوگرافی و  سی تی اسکن نیاز به بی‌هوشی عمومی است.
• تست بارداری برای بررسی حاملگی غیر معمول و خار رحمی
• تصویربرداری اشعه ایکس قفسه سینه به موجب بررسی بروز پنومونی

تشخیص آپاندیسیت با بررسی کامل سوابق پزشکی و معاینه‌ی فیزیکی بیمار و توجه به علایم موجود آغاز می‌شود. این بیماران اغلب دارای درجه حرارت بالا هستند و معمولاً از درد سمت راست شکم با حساسیت متوسط ​​یا شدید شکایت می‌کنند. در واقع طی معاینه‌ی فیزیکی حساست به لمس بیمار در قسمت پایین سمت راست شکم رؤیت خواهد شد. در صورت بارداری درد بیشتری تجربه می‌شود. از نشانه‌های پارگی آپاندیس ملتهب، تورم معده بیمار است. هیچ آزمایش قطعی و خاصی برای تشخیص آپاندیسیت وجود ندارد. عفونت باکتریایی مشاهده شده در آزمایش شمارش کامل خون فرد در اغلب موارد با آپاندیسیت مرتبط است. اگر پزشک نتواند علت دیگری را برای علایم بیمار مشخص کند، آپاندیسیت را تشخیص خواهد داد.
گاهی اوقات زمان کافی برای دریافت نتایج آزمون وجود ندارد و جراح یک لاپاراسکوپی تشخیصی اورژانسی را برای بررسی آپاندیس و اندام‌های لگنی تجویز می‌کند. معمولاً آپاندیس مشکوک به آپاندیسیت حذف می‌شود. بنابراین برخی افراد آپاندیس طبیعی و سالم خود را طی لاپاراسکوپی تشخیصی از دست می‌دهند. در برخی موارد که تشخیص قطعی نیست، پزشک ممکن است تا ۲۴ ساعت منتظر بماند تا علایم بیمار بهبود پیدا کند، تغییر نکند یا بدتر شود.
سؤالاتی که بیمار می‌تواند از پزشک خود جهت اطلاع بیشتر از شرایط خود بپرسد عبارت است از:

• آیا آپاندیسیت دارم؟
• آیا به آزمایش‌های بیشتری نیاز دارم؟
• چه بیماری دیگری می‌توانم علاوه بر آپاندیسیت داشته باشم؟
• آیا به جراحی نیاز دارم و اگر چنین باشد، چه موقع؟
• خطرات برداشت آپاندیس چیست؟
• چه مدت باید بعد از جراحی در بیمارستان بمانم؟
• بهبودی پس از جراحی چقدر طول خواهد کشید؟
• چه مدت بعد از جراحی می‌توانم به کار و فعالیت عادی بازگردم؟